هنوز گاهی میان آدم ها گم می شوم
کوچه ها را بلد شدم
خیابان ها را بلد شدم
ماشین ها را ؛ مغازه ها را ؛ رنگ چراغ های قرمز را ...
جدول ضرب را حتی ...
دیگر در راه هیچ مدرسه ای گم نمی شوم
ولی هنوز گاهی میان آدم ها گم می شوم
آدم ها را بلد نیستم ...

آه ... از این فاصله ها که هیچ گاه مرحم زخم بی کسی نمی شوند!

آه ... از این جاده ها که نقش جدایی می زنند،

و بوی غربت می دهند ...

این جا که باشی تنهایی ام را با تو تقسیم می کنم وتو سهم لبخند هرروزه ات را به من می بخشی،

و باز هم بوی صمیمیت است که به مشام می رسد...

وطن تو قلب من است ومن تصویر خود را جز در چشمان تو نخواهم یافت ...

برگرد که آسمان این جا … برگرد که آسمان این جا آبی تر است ...

من پر از تردیدم ، پر از فکر و خیال

من پر از تعبیرم ، پر از شعر و سوال

من پر از حس سکوت پر از طرح بهار

خالی از حس ثبوت خالی از صبر و قرار

عاشق پروازم پیله هایم بسته

مانعی نیست ، خودم پر و بالم خسته

 سایه  

  دل بسته ام به سلسله شب های اکنون بی تو بی سرود مانده ...

  و به تو ؛

   که عاشقانه روزهایم را شب می کنی ...